آیا عدالت و توسعه متوازن شهری قربانی “نگاه شهری-روستایی” شده است؟

موضوعی که مدیران شهری از پاسخگویی درخور برای چرایی آن عاجزند.

برای واکاوی چرایی این اتفاق باید اندکی دقیق‌تر به موضوع پرداخت.

در حقیقت المان وحدت، تنها قسمت کوچکی از کوه یخی است و ابعاد وسیعتر آن در زیر آب از نظرها پنهان مانده است.

چرا که سالهاست ادبیات شهری-روستایی، به روح حاکم بر سیستم مدیریت شهری کلانشهر اردبیل تبدیل شده است. با این دیدگاه عموما مدیریت علمی-فنی به کنار گذاشته شده است، شایسته سالاری در ارتقای نیروی انسانی مورد «کم‌لطفی» قرار گرفته است و هزینه کرد بودجه به نحوی بوده است که موضوع مهم عدالت و توسعه متوازن شهری را به موضوعی در «درجه دوم» اهمیت تنزل داده است.

آنچه در این بین بیش از همه آزاردهنده است، عدم تعامل و ضعف روحیه تعامل‌گرایی در مدیریت شهری در مواجه با نهاد #دموکراسی_شهری است.

اعتراضات عموما بر حق اعضای شورای اسلامی شهر اردبیل، عموما توسط مدیریت شهری نادیده گرفته می‌شود و تخریب اعضای شورا توسط برخی از افراد معلوم الحال در دستور کار قرار می‌گیرد.

آنچه بیش از همه در نگرش شهری-روستایی به خطر می‌افتد منافع کل شهر اردبیل است. در این «نگرش قرون وسطایی» آنچه که بیش از هر چیزی مورد غفلت واقع می‌شود نام و هویت «اردبیل» و «اردبیلی» است.

چرا که در این نگرش قسمت عمده شهروندان در یک جبهه‌گیری غیرعاقلانه، منافع خود را در تضاد با همدیگر احساس می‌کنند و یک شهر واحد به تکه‌های غیرمتحد در کنار هم تبدیل می‌شود. موضوعی که نمی‌تواند مورد وفاق اندیشمندان و دلسوزان ساکن در شهر اردبیل باشد.

توجه به روح عدالت اجتماعی و توسعه متوازن شهری، اگرچه می‌تواند باعث از بین رفتن منافع اقتصادی و سیاسی عده‌ای از افراد خاص شود، اما برای اکثریت مطلق شهروندانش، دارای منافع سرشاری خواهدبود.

با همین دیدگاه است که ورود شجاعانه شورای اسلامی شهر به موضوع المان میدان وحدت می‌تواند زمینه مناسب برای برچیدن نگرشی باشد که در عمل اردبیل و هویت اردبیلی را تخریب می‌کند تا شاید بتواند چند صباحی بیشتر منافع شخصی و گروهی خود را در زیر یک ایدئولوژی منسوخ به پیش ببرد.