چهارشنبه آخر سال یا چهارشنبه سوزی

به گزار شهرخوان، ایرانیان صد‌ها قرن است که درآخرین شب چهارشنبه هر سال با برپایی مراسمی، دور هم جمع شده به شادی و سرور می‌پردازند.

(این مراسم معمولاً با آتش افروزی و پریدن از روی آن به منظور دفع بلا، سوزاندن غم‌ها و برآورده شدن آرزو‌ها و همراه با رسوم دیگر مثل اسپند دود کردن، کوزه شکستن، آجیل خوردن، فال گوش ایستادن و … اجرا می‌گردد.)

چهارشنبه آخر سال از زمانهاي قديم در اردبيل به « گل چهارشنبه » مرسوم است زيرا همه خانه ها در اين روز مثل گل پاكيزه شده و بر خلاف چهارشنبه قبل از آن كه به « كول چهارشنبه » يعني چهارشنبه خاكستري موسوم است زيبا و دلنشين مي باشد .

بردن هدايايي از سوي خانواده طي مراسم خاصي به خانه دختران شوهر رفته همراه با غذاي مخصوص و در سيني تزئين كرده با روپوشي از پارچه هاي رنگين « قورشاق     آتماق » يا دستمال انداختن از روشنايي يا پنجره همسايه و اقوام توسط جوانان بويژه جواناني كه علاقمند به دختر آن خانواده باشد و تعبير جواب مثبت يا منفي خود را پس از آنچه كه بردستمال وي بسته اند .

گوش دادن به صحبت رهگذران و ساكنان همسايه با نيت قبلي و تاكيد سالخوردگان به اهل خانه كه در اين شب حرفهاي بد بين اهل خانواده ردو بدل نشود تا مبادا در زندگي شنونده تاثير منفي داشته باشد .

پريدن از روي آتش براي دفع شر و بلا و برآوردن ها آرزوها تزئين تخم مرغ با پوست پياز / و دهها رسم و آئين ديگر از جمله رسوم زيبايي است كه ساليان سال است توسط نياكان ما انجام شده و برخي از آن هنوز هم پايدار است .

يافته هاي پژوهشي نشان مي دهد اگر چه چهارشنبه آخر سال در دين و مذهب ما ريشه نداشته است اما بعنوان حافظه تاريخي با منش و اخلاق و خرد نياكان ما در آميخته است و در همه آنها اعتقاد به پروردگار ، اميد به زندگي و نبرد با  اهريمنان حک شده است.