مسئولیت‌پذیری در قبال توسعه شهری

نویسنده: یوسف حیدری

شهرخوان: عقربه‌های ساعت هنوز به 8 صبح نرسیده در کوچه و خیابان‌های اطراف جایی برای پارک ماشین پیدا نمی‌شود. کارمندان شرکت یکی یکی سوار بر ماشین کوچه‌ها را برای پیدا کردن جای پارک بالا و پایین می‌کنند. تا چشم کار می‌کند، ردیف ماشین‌هایی است که پشت سر هم پارک کرده‌اند. اعتراض اهالی محل هم فایده‌ای ندارد. یکی از اهالی بعد از اینکه خودرواش را به سختی از پارکینگ بیرون می‌آورد، می‌گوید: این شرکت معضل اهالی این خیابان شده است. این حق ما است که آسایش داشته باشیم اما با وجود این همه ماشین که برای کارمندان این شرکت است و صدای گوشخراش آژیر دزدگیر آنها، نمی‌دانیم به کجا پناه ببریم. این شرکت اگر نمی‌تواند فکری برای پارکینگ ماشین کارمندانش کند، حداقل برای تعمیر آسفالت این خیابان یا رسیدگی به فضای سبز آن و یا خرید چند وسیله بازی برای بچه‌ها کاری انجام بدهند. برای این شرکت این هزینه‌ها چیزی نیست.

چقدر در قبال شهر و کشورمان مسئول هستیم؟ تا امروز چه اندازه به مسئولیت‌های اجتماعی‌مان در قبال شهری که در آن زندگی می‌کنیم، پایبند بوده‌ایم؟ مسئولیت‌های اجتماعی فردی موضوعی است که سال‌ها برای آن فرهنگ‌سازی انجام گرفته و به گفته کارشناسان تا اندازه‌ای موفق بوده‌ایم. اما جایگاه مسئولیت اجتماعی سازمانی کجاست؟ سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف تا چه اندازه به مسئولیت‌های اجتماعی پایبند هستند؟ دکتر احمد شهیدیان، کارشناس حوزه مسئولیت‌پذیری اجتماعی تنها راه نجات تهران و کلانشهرهای کشور را موضوع مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمانی می‌داند و می‌گوید: «مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمانی از سال 2 هزار میلادی در اکثر کشورهای دنیا بخصوص اروپا به‌صورت کاملاً رسمی و قانونی شکل گرفت.

سازمان‌ها در قبال هر آنچه از دل یک شهر به دست می‌آورند یعنی از آب ‌و هوا و اقلیم و امکانات شهر در راستای منافع و کسب سود استفاده می‌کنند، باید در برابر آن یکسری خدمات به‌صورت اخلاقی و داوطلبانه به شهر و مردم ارائه دهند.

مسئولیت‌پذیری اجتماعی به ما یاد می‌دهد در قبال خدماتی که از شهر می‌گیریم باید به آن شهر و شهروندان خدمت کنیم. این خدمت می‌تواند مستقیماً از دل کار ما بیرون بیاید. مثل شرکتی که در یک خیابانی که فاقد پارکینگ است و تردد کارمندان آن با خودروی شخصی‌صورت می‌گیرد. این موضوع هم معضل ترافیکی ایجاد می‌کند و هم آسفالت را از بین می‌برد و بحث‌های محیط زیستی به وجود می‌آورد. این شرکت بر اساس مسئولیت‌پذیری اجتماعی می‌تواند برای رفع نیازی که آنجا وجود دارد مثل آسفالت یا ایجاد فضای سبز اقدام کند.

شهیدیان با اشاره به اینکه از سال 1400 توسعه مسئولیت‌های اجتماعی به شکل جدی درحال انجام است، می‌گوید: «در تعریف مسئولیت‌پذیری اجتماعی باید به این نکته توجه داشت که مسئولیت اجتماعی فردی با مسئولیت اجتماعی سازمانی متفاوت است. در مسئولیت اجتماعی فردی موضوع حقوق شهروندی است و همه ما یاد گرفتیم که به‌طور مثال زباله روی زمین نیندازیم، ماشین دوبل پارک نکنیم یا به درختان آسیب نرسانیم. اما در مسئولیت اجتماعی سازمانی ما در حوزه شرکتی ورود پیدا کرده و بخش اقتصادی را ترغیب می‌کنیم که فارغ از نگاه خیرخواهانه وارد عرصه شوند چون کار خیر کاری است که بین شما و خدای شما انجام می‌شود اما مسئولیت‌پذیری اجتماعی کار خیر همگانی است. به طور مثال در ورودی و خروجی پمپ بنزین‌ها معضل آسفالت داریم که دلیل آن نیز حضور ماشین‌های نفتکش یا روغن‌ریزی ماشین‌هاست و به آسفالت آسیب می‌زند. برای حل این مشکل دو حالت وجود دارد؛ یا شهرداری باید از بودجه شهری و عوارض‌هایی که از مردم می‌گیرد، آسفالت را بازسازی کند یا در حالت دوم مسئول پمپ بنزین که از فروش بنزین سود می‌برد، می‌تواند برای رفاه حال مشتریان خودش و رفاه حال عموم شهروندان ورودی و خروجی را آسفالت کند. این هزینه زیادی هم ندارد. به ‌این ‌ترتیب بودجه‌ای که شهرداری باید هر سال برای آسفالت آن منطقه هزینه کند، به موضوع دیگری در شهر اختصاص پیدا می‌کند. اگر یک کمپانی ساخت ماشین در حوزه توسعه فضای سبز تهران یا در حوزه کاهش آلایندگی و سنجش میزان آلودگی کمک کند، می‌توانیم بودجه مدیریت شهری را در اتفاقات دیگری هزینه کنیم. مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان‌ها و بنگاه‌های اقتصادی یعنی مشارکت آن‌ها در مدیریت شهر، یعنی حضور آن‌ها در اداره شهر بر اساس نیازهای آن.»

امروز بسیاری از کشورهای توسعه یافته از مسئولیت‌پذیری اجتماعی به سوی نوآوری اجتماعی می‌روند و این بزرگ‌ترین تبلیغ برای آنها است. به‌طور مثال یکی از شرکت‌های تولید آدامس‌ در مناطق محروم خدمات دندانپزشکی رایگان ارائه می‌دهد و به‌ این ‌ترتیب اقبال مردم نسبت ‌به این محصول بیشتر می‌شود. یا یکی از شرکت‌های تولید نوشابه برای اینکه پلاستیک کمتری در مناطق جنوب شرق آسیا تولید شود، در کنار بطری‌های نوشابه لوازمی قرار می‌دهد که با قرار دادن روی بطری پلاستیکی، تبدیل به آب‌پاش می‌شود. این تنها گوشه‌ای از مسئولیت‌های اجتماعی سازمانی است که می‌تواند به توسعه و رفاه زندگی مردم شهر کمک کند.