تلاش برای برنده شدن در بحث و دعوا

نویسنده : دکتر مهدی سودآوری | روان شناس و مدرس دانشگاه

به ما فقط برنده شدن را یاد دادند و رقابت کردن. بارها به ما گفتند: «چرا 20 نشدی؟»، «کیا تو کلاس 20 شدن؟»، «دخترخاله‌ات همیشه شاگرد اول هست» و … . حتی بعضی مدارس رقابت سمی را یاد می‌دهند،همکاری نکردن، تک روی، فقط فکر خودت باش و … . مثلا می‌گویند: «مبادا جزوه‌ات رو به همکلاسیت بدی!» و «مبادا کمکش کنی و اشکالاتش رو رفع کنی.» بعد بزرگ شدیم و حتی در روابط دوستانه و عاطفی هم خواستیم برنده بشیم! بحث نکردیم که مشکل حل بشود، بحث کردیم که برنده بشویم. دعوا کردیم تا تخلیه شویم. هدف از بحث آرام کردن خودمان بود، به هزینه پر کردن طرف‌مقابل. برای برنده شدن ده‌ها اتفاق گذشته را هم پیش می‌کشیم تا فقط برنده و پیروز باشیم.

در مشکلات و سوءتفاهم‌ها برچسب زدیم: «تو شکاکی»، «تو بی‌عرضه‌ای»، «تو چشم‌چرانی» و … تا رقیب را از میدان بدر کنیم. به راحتی تهمت زدیم، پای خانواده‌ها را به هر ماجرایی باز کردیم. خودمان را بی‌نقص و بی‌گناه فرض کردیم و طرف مقابل را پر از اشکال.
بعد هم گفتیم من که کاری نکردم! حالا وسط دعوا، عصبانی بودم چندتا چیز گفتم دیگر! نقش بچه‌ای را بازی کردیم که در مدرسه کتاب همکلاسی‌اش را برداشته تا نتواند شب امتحان درس بخواند و فردا کتاب داخل جا میزی مدرسه پیدا شده! بعد هم به او می‌گوییم که خودت کتاب را جا گذاشتی! رابطه را از بیخ و بن زده‌ایم اما می‌گوییم کاری نکردیم! چون کاری نکردن در فرهنگ ما جرم نیست ولی بعضی کاری نکردن‌ها بسیار بدتر از انجام هر کاری است.

روابط دوستانه و روابط زن‌و‌شوهری جای جنگ قدرت نیست. اگر در بحث و دعوا فقط می‌خواهید برنده باشید باید بروید رینگ بوکس، نه این که به روان اطرافیان‌تان مشت و لگد بزنید.