ساختمان های سبز 

محمد سرابی

در دورانی که کمبود آب یکی از مشکلات دائمی کلانشهر‌هاست و اخطار‌هایی از پایان یافتن ذخیره آبی اعلام می شود، صرفه جویی تنها یکی از راه حل های ممکن است.

اصلاح شبکه و جلوگیری از هدر رفتن و روش های کاهش مصرف هم بخش‌های دیگری از مقابله با کمبود آب را تشکیل می‌دهند اما برخی روش ها ممکن است بنیان ساختمان سازی و شهر‌سازی را در درازمدت چنان تغییر دهد که شهر‌ها کمتر آب مصرف کنند.

این کار از ساختمان‌هایی شروع می‌شود که می‌توانند بخش عمده آب مصرف را تصفیه و دوباره استفاده کنند؛ ساختمان‌هایی که نه‌تنها برای مصارف شست و شو و آبیاری فضای سبز کمتر به شبکه آب آشامیدنی متکی هستند بلکه زباله های تولیدی پایینی دارند و برق‌شان از طریق انرژی های نو تامین می‌شود. همان ساختمان هایی که روی پشت بام آنها پنل های خورشیدی جذاب وجود دارد و شاید اغلب ما نمونه شان را فقط در فیلم ها دیده باشیم. اما واقعیت آن است که چنین بناهایی با عنوان «ساختمان سبز» کم کم در حال زیاد شدن هستند؛ چرا که یکی از علاج های شهرها در آینده خواهند بود.

این طرح از چند سال پیش در کشور‌های توسعه‌یافته بررسی و اجرا شده است.

ساختمان‌های «سبز» چگونه حمایت می‌شوند؟

در مصوبه «توسعه ساختمان سبز و معماری» بخشی از معیار‌های ساختمان سبز ذکر شده است:

ساختمان سبز: بنایی است که ضوابط خاص مکان‎یابی، طراحی سامانه‎های ساخت و… به‌منظور آسیب‌رسانی هرچه کمتر به طبیعت را رعایت می‎کند.

معماری پایدار: رویکردی است که به شرح تکنیک‎هایی در طراحی و معماری می‎پردازد که همسو با ایده‌های زیست‌محیطی باشد.

گواهی ساختمان سبز: گواهی‎ای است که به ساختمان‎هایی اهدا می‌گردد که موارد الزامی و اختیاری ساختمان سبز را در قالب یک سیستم امتیازدهی رعایت کرده باشند.

بهینه‌سازی‌ مصرف انرژی، مدیریت آب و فاضلاب، توسعه فضای سبز، استفاده از انرژی‌ تجدیدپذیر، کاهش تولید پسماند، از مهم‌ترین معیار‌های ساختمان سبز هستند.

شهرداری باید سهم انرژی‌های تجدیدپذیر در ساختمان‌ها را هر سال حداقل 10درصد افزایش دهد.