آزمون اخلاص

رسول اکرم(ص) هنگامی که هلال رمضان را رؤیت می‌کرد، رو به قبله می‌شد و دست‌های مبارکش را بلند می‌کرد و می‌گفت: پروردگارا این ماه را بر ما نو گردان به امن و امان، و سلامتی و اسلام، و تندرستی شایان تشکر، و روزی فراخ، و برطرف ساختن دردها و ناملایمات؛ بار پروردگارا روزی کن ما را روزه و قیام برای عبادت، و تلاوت قرآن در این ماه، و او را برای ما سالم و تمام گردان، و او را از ما سالم بدار، و ما را در این ماه سالم و تندرست فرما.

آری درخشش هلال ماه خدا، حلول ماه مبارک رمضان از گشاده بودن و گشایش ویژه درهای آسمان به روی بندگان حکایت دارد حکایت از فرصتی برای «شناسایی» و «رهیدن» از اسارت صدها پیله نامبارکی که خواسته و ناخواسته به دور خود تنیده ایم، رمضان فرصتی است برای فاصله گرفتن از «خود» و یافتن خویشتن خویش
رمضان ، ماه رحمت و مغفرت فرصتی برای بستن چشم سر و گشودن چشم جان، فرصتی برای جست وجوی نور و روشنایی و غنودن در آرام جانی، فرصتی برای پشت سرگذاشتن تاریکی و گسیختن تارهای ظلمت جهل و نادانی، کبر و غرور، خودبینی و خودخواهی و فرصتی برای شکستن هر شکستن فاصله های بین انسان و انسانیت و بین مخلوق و خالق است.

فرصتی برای پیوستن به محبوب، فرصتی برای ابراز و اظهار خضوع وخشوع و بندگی فرصتی برای قدر و قدرشناسی، فرصتی برای آراستن دلهای راستین غنیمت، فرصتی برای برای برگرفتن غبار کینه از دل که اگر بدان پرداخته شود خود جامی جهان نما خواهد شد و صاحب دل را از طلب کردن از گمشدگان لب دریا بی نیاز می کند.

فرصتی برای وصل شدن به اصل و کسی که خود اصل است، و این مهمانی از آن خداست، ماه میهمانی خدا فرصتی بس ویژه است برای میهمان شدن در آوردگاه مهربان، فرصتی است برای چنگ زدن به ریسمان الهی، برای وصل و وصال، فرصتی برای پیراسته کردن اندیشه، گفتار، کردار و رفتار، فرصتی برای خالص کردن نیت ها و رحمت خدا.

ماه مبارک رمضان، که ماه خدا، ماه رحمت و مغفرت، ماه نزول قرآن، ماه دعا و استغفار، ماه کسب تقوا و فضایل انسانی، ماه آشنایی با کتاب آسمانی، و اینکه ماه توبه و اِنابه است.

ماهی که خداوند در آن درهای بهشت را به روی بنده های شایسته اش باز می کند و درهای جهنم را بسته تا در این ماه همه چیز برای استغفار و عبادت مومنین آماده باشند، در این ماه به مومنان درگاه خداوند برای برداشتن ره توشه چه برای دنیا و چه برای آخرت خود سفارش شده است.
بر همین اساس رسول خدا(ص) فرمود: «انما سمی الرمضان لانه یرمض الذنوب» ماه رمضان را رمضان نامیدند، چون گناهان را از بین می برد و امام صادق (ع) فرمود: هر کس در ماه مبارک رمضان مورد رحمت خداوند واقع نگردد و بخشیده نشود، تا رمضان آینده آمرزیده نمی شود. مگر این که در سرزمین عرفه حاضر شود.

حضرت علی (ع) در جایی در باب دعا و استغفار در ماه رمضان فرموده اند” بر شما باد در ماه رمضان به استغفار و دعای زیاد، دعاهای شما دافع بلا از شماست و اما استغفار شما از بین برنده گناهان است”.
ماه رمضان را ضیافت و مهمانی خداوند نامیده اند، زیرا در این ماه تمام بندگان و روزه داران مهمان درگاه حق تعالی هستند و چه زیباست بندگی را به جا آوردن در مهمانی و ضیافت حضرت حق.
نزول قرآن، وقوع شب قدر، نزول ملائکه و روح، تقدیر سرنوشت و… هرکدام مائده‌های آسمانی و غذاهای معنوی است و سبب شده ماه مبارک رمضان، به عنوان ماه ضیافت و میهمانی الهی، نامگذاری شود. لذا پیامبر اکرم(ص) در آستانه ماه مبارک رمضان، این‌گونه می‌فرماید:« ای مردم ! همانا ماه بابرکت و رحمت و آمرزش، به‌شما روی آورده است، این ماه، نزد خدا بهترین ماه است و روزهایش، بهترین روزها و شب‌هایش، بهترین شب‌ها، و ساعاتش بهترین ساعات. در این ماه، شما به‌میهمانی خدا، دعوت شده‌اید و در زمره بهره‌مندان از کرامت خداوند، قرارگرفته‌اید. در این ماه نفس‌های شما، تسبیح خداست، و خواب شما، عبادت است و اعمال شما، پذیرفته، و دعایتان به اجابت می‌رسد…»

امام‌صادق(ع) نیز به فرزندانش این‌گونه سفارش می‌نماید،:«جان‌های خود را به تلاش وکوشش وادارید؛ زیرا در این ماه، روزی‌ها قسمت و اجل‌ها نوشته می‌شود و درآن، نام میهمانان خدا که بر او، وارد می‌شوند، نوشته می‌شود و در آن، شبی است که عبادت در آن، از عبادت هزار ماه بهتر است.»
با توجه به این بیانات ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت و میهمانی است، در این ضیافت و میهمانی پر شکوه و بی‌نظیر، صاحب خانه و میزبان، پروردگارجهان و میهمانان، بندگان فقیر و محتاج خدای سبحان، هستند و غذاهای لذت بخش این سفرۀ رنگین و منحصر به فرد، مائده‌های آسمانی: روزه داری و چشم پوشی از لذائذ دنیوی، تلاوت قرآن، احیاء وشب زنده داری، دعا و نیایش، طلب غفران و رحمت الهی و… است و ثمره و نتیجه‌ای که انتظار می‌رود از این ضیافت و میهمانی پرشکوه و بی‌سابقه، عاید حال میهمانان شود، تقوای الهی است، چنانچه خدا سبحان می‌فرماید: « یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ‌عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ »؛ « ای افرادی که ایمان آورده‌اید، روزه بر شما نوشته شد، آن چنان‌که بر کسانی‌که قبل از شما بود، نوشته شده بود، باشد که پرهیز‌کار شوید.»

این موضوعات نشان می دهد که اگر انسان ها در راه رشد و تعالی خود و در راه عبادت خداوند، که هدف آفرینش انسان است، وجود خود را پیراسته از گناه کنند و تقوا و خداشناسی را برای همیشه در وجود خود زنده نمایند، سعادت و عزّت دنیا و آخرت را به دست آورده اند.

بویژه آنکه سفارش شده است که در ماه مبارک رمضان، که بهترین فرصت برای تزکیه و کسب فضایل انسانی است، از این نعمت عظمی بهره مند شده و اوقات را مغتنم شمرده و خود را مشغول به عبادت و اطاعت خداوند نمایند، چرا که آدمى تا زمانى که اسیر هوا و هوس ها و دلبستگى هاى نفسانى است، هرگز روى سعادت و رستگارى را نخواهد دید. در این میان روزه فرصتی است تا انسان را از قید و بند شهوت ها، عادت ها و هوا و هوس ها آزاد سازد، و به سوى رشد و بالندگى و ملکوت اعلى پرواز کند.